W naszej refleksji nad życiem i dziełem św. Augustyna wielokrotnie już nawiązywaliśmy do Wyznań. Jest to niezwykła książka. Augustyn napisał ją dziesięć lat po swoim nawróceniu i chrzcie, już jako biskup (ok.397-400 r.). Łaciński tytuł dzieła - Confessiones - ma podwójne znaczenie: oznacza dla Augustyna zarówno wyznawanie, spowiadanie się ze swego życia przed Bogiem i ludźmi, jak też wysławianie dobroci, mądrości i miłości Boga. Jest to „wyznanie życia” i „wyznanie chwały”. Augustyn z perspektywy swego nawrócenia i życia poświęconego służbie Bożej spogląda na drogę, którą przebył: na lata dzieciństwa, młodości, poszukiwań prawdy, błądzenia po manowcach, pogoni za sławą, bogactwem, szczęściem. I odkrywa sens swojej drogi. Dostrzega, że w jego życiu nie było przypadków, że to Bóg go szukał, troszczył się o niego i przez wszystkie wydarzenia, koleje losu, przez napotkanych ludzi prowadził go ku sobie. Augustyn pisząc Wyznania pragnie podziękować i uwielbić Boga. Wyznania nie są tylko pamiętnikiem czy autobiografią, jakich wiele spotykamy w literaturze. Są przede wszystkim modlitwą, listem skierowanym do Boga.
Lektura Wyznań to spotkanie ze św. Augustynem, który otwierając serce, dzieląc się swoimi przeżyciami i doświadczeniami, staje się kimś bliskim. Wyznania to także podręcznik modlitwy. Augustyn ukazuje nam, jak stawać przed Bogiem w całej szczerości i prawdzie o sobie samym, przychodzić do Niego ze wszystkim, co cieszy i co boli, ze wszystkim, co kryje serce człowieka. Uczy postawy pokory, wdzięczności i zaufania. Uczy także poznania i ukochania Pisma świętego. Własnym przykładem wskazuje, jak mamy odnajdywać w słowie Bożym światło i drogowskazy na drogach życia. Wyznania są również lekcją, jak dostrzegać w swoim życiu działanie Boga, realizację Jego planu. Są świadectwem miłości Boga i bliźnich, którym Augustyn chce służyć dzieląc się swoim doświadczeniem Najwyższej Prawdy, Dobra i Piękna, wskazując na prawdziwe i nieprzemijające wartości.